De Brandende Vlakten

De Brandende Vlakten

Op De Brandende Vlakten zijn in de geschiedenis van Alagaesia 1 grote veldslag,. De veld slag was tussen de Drakenrijkers zelf. Daar heeft het ook de naam aan verdiend: Door het vuur van de draken en het gas dat in de grond zit, stond de hele vlakte in vuur en vlam
en daar is ook nooit meer gras terug gegroeit het is nu een dorre vlakte

Dit was het dan. De ultieme plek om neer te storten en te blijven liggen. Sion moest zeggen dat het verbrande gras niet erg comfortabel lag. Het prikte in zijn wang en de grond was gewoon hard. Terwijl Sion langzaam overeind kwam probeerde hij zich te bedenken hoe hij hier ook al weer kwam. Oh ja... hij had Noir gevraagt om hem in de bossen af te zetten zodat Noir kon jagen en hij van de natuur kon genieten. Vervolgens besloot hij even te wandelen om tot rist te komen na aan alle problemen te denken en toen stortte hij hier neer. Leuk... heel leuk. Een stevige windvlaag rukte op en blies zijn losse haren vooruit, terwijl het zachte jammerende geluiden maakte. Hij zuchte diep en strompelde verder om weer in het bos te komen zodat hij niet naar deze deprimerende omgeving hoefde te kijken.

try was niet zo stom als hij zich voor deed bij galbatoberix hij was veel slimmer en hij reed rustig door het spoor volgend die hij had op gepikt en hij beleef door rijden tot hij een figuur verder op zag lopen, jalou was nu niet bij hem die deed net of ze op hun kamer waren zodat hij met sion kon praten hij moest het hem vertellen nu was het hopen tot hij zou luisteren naar hem, en hij gaf het paard opdracht te galloperen dus dagt deed hij en hij reed door tot hij stopte voor sion.´rustig ik doe je niks ik wil praten zegt hij in een adem door

Sion was verbaasd dat hij zich nog vooruit kon werken ookal had hij het gevoel dat hij elk moment door zijn knieën kon zakken. Het ging goed zolang hij zich maar niet te veel inspande. Zoals eerder had hij zich dus wel ingespand waardoor hij dus ineen gezakt was als een slecht ondersteund gebouw. Niet echt ideaal, vooral niet sinds er nog altijd Ra'zacs of andere rijders in de buurt waren, wat nu gelukkig even niet het geval was. Dat dacht hij maar. Toen zijn oren het geluid van hoeven oppikten, keek hij om en zag hij Try aan komen die hij op het moment even niet wou zien, maar aan de andere kant ook weer wel. Hij wou uitzoeken wat Try nou precies deed en waarom hij hem beschermde. Hij trok een mes uit zijn riem maar hief die nog niet. Try zei nog dat hij wou praten. 'Praat dan.' zei Sion kort maar krachtig(dat krachtige viel ook wel weer mee).

Try keek sion aan en hij stapte van het paard af en hij keek hem aan. Ik moet je dit vertellen. Ik weet niet of je het weet of tot je me herrinert van vroeger. Maar de reden tot ik je niks deed en je beschermde was... Omdat...je..je mijn...b..broetje bent. Zegt hij zagtjes en hij keek sion alleenmaar aan en hij meende ieder woord dat hij gezegt had. Daarom dus...ik moet doen wat ze me opdragen...geloof me ik zit er niet uit vrije wil. Antwoord hij.

Sion bleef waakzaam op zijn plek staan met zijn mes geheven, al bleef zijn hand niet stilhangen. Het trilde als een bezetene. Hij luisterde naar Try en toen hij hoorde wat hij zei, werden zijn ogen ietsje groter en verdween de frons van zijn gezicht. Heel even leek het alsof hij Try geloofde, maar daarna verkilde zijn gezicht weer. 'Ik heb geen herrineringen van mijn jeugd. Ik weet niet wie mijn ouders of familie zijn. Ik werd wakker bij de elven en het enige wat ze van me wisten was mijn naam. Dus je begrijpt nu vast dat ik je niet geloof.' zei hij, al schreeuwde zijn binnenste om Try te geloven maar hij kon dat niet. Tenminste nóg niet.

---
Vind je het goed als Sion op zijn moeder lijkt, precies dezelfde ogen als zij heeft, maar zijn haarkleur van zijn vader heeft? :3

try luisterde naar sion, en hoorde het verlies van zijn geheugen, het spijt me tot je die kwijt bent, zegt hij dan en hij keek even naar de grond het leek hem vreselijk als je dat had,'misschien helpt dit je me te geloven, je weet tot je in de oude taal alleen de waarheid kan spreken.dus ik zal het herhalen in de oude taal, zegt hij tegen hem en hij keek sion weer an hij vond zijn ogen practig dat deed hem aan zijn mouder denken, hun moeder, maar de haren waren die van zijn vader.'ik hoop tot je me gelooft, zegt hij dan en hij keek weg want hij voelde de tranen pirkkken

Sion liet zijn mes toen langzaam zakken en de frons verdween weer langzaam van zijn gezicht. Hij keek Try aan terwijl hij alles in de oude taal herhaalde en Sion kon niet anders dan hem geloven. Als het in de oude taal gezegt werd kon er niet gelogen worden. En eigenlijk had Sion Try al geloofd. Hij had hem gewoon zo bekend voorgekomen dat hij wist dat ze een soort verbintenis hadden. 'Het spijt me, Try... maar ik weet echt niks meer.' zei hij zachtjes en sloeg zijn ogen neer, die begonnen te tranen. 'Maar... ik geloof je.'

try keek naar zijn broertje en legde voorzichtig een hand op zijn schouder, het is niet erg...misschien is het beter zo. en...en ik ben heel blij tot je me gelooft, zegt hij tegen hem en hij durfde hem niet te omhelzen. dit moest je weten over mij..jou...ons. zegt hij dan tegen hem, maar k kan niet bij je zijn blijf zo ver weg mogelijk bij het rijk. zegt hij dan schor...ze willen jou hebben om mij de baas te kunnen, zegt hij dan en hij kneep in zijn schouder.

Sion keek op toen Try zijn hand op zijn schouder legde en luisterde naar zijn woorden, die hem enigzins bang maakten voor wat er nog moest komen. Toen opeens, uit het niets, sloeg Sion zijn armen om Try heen en omhelsde hem stevig. Ookal herrinerde hij zich niets van Try, dat nam niet weg dat hij het gevoel van familie gemist had. En nu het bleek dat Try zijn broer was wou hij dat gevoel omhelzen en de eenzaamheid wegwuifen. 'Sorry...' mompelde hij zachtjes toen hij met zijn volle gewicht op Try leunde. 'Ik ben nogal moe...' Hij sloot zijn ogen maar bleef Try nog steeds vasthouden.

try voelde de omhelzing van sion en omhelsde hem dan eerst twijfelent maar niet veel later steviger, dit had hij gemist een knuffel zeker die van sion. je hoeft geen sorry te zeggen moeheid is menselijk sion zegt hij en hij bleef hem vast houden en ging richting de scaduw met hem maar hij bleef hem vast houden en ging daar zitten met hem en hij bleef hem beschermend vast houden, rust maar uit...ik zal over je waken tot je wakker word, zegt hij gerustellent tegen hem en ging met een hand door zjn zwarte haren

Aww :3
---

Dus dit is hoe het voelt... dacht Sion en voelde Try's warmte hem omringen en vasthouden als een reddingsvest dat ervoor zou zorgen dat hij niet zou verdrinken in een diepe poel van eenzaamheid. Hij glimlachte lichtjes toen Try hem stevig terug knuffelde en moest zeggen dat het ironisch was hoe Try voor hem plotseling van vijand naar broer ging. Dat zei hij niet hardop. Het enige wat hij nog zei was: 'Blijf bij me, broer.' Hij had precies hetzelfde jaren geleden gezegt toen ze werden gescheiden van elkaar. Dat wist Sion natuurlijk niet, al had hij ergens wel een gevoel van nostalgie. Ach ja, wat dan ook... Hij voelde zichzelf wegzakken terwijl hij nu pas merkte dat ze op de grond zaten. Het gewoel door zijn losse haren voelde fijn, hij vond het altijd fijn als mensen aan zijn haren zaten. Voor hij het zelf merkte, viel hij in slaap en liet zich meevoeren in wat vrolijkere dromen.

try hoorde zijn woorden die hij zei en hij voelde zijn tranen prikken die hij heel lang tegen had gehouden en hij bleef zijn broetje vast houdenen en keek naar hem toen hij merkte tot hij sliep, en hij liet toen zijn tranen de vrije loop, zijn broertje had hij weer eindelijk en hij was niet kwaad op hem hij knuffelde hem en dat had hij nu net nodig gehad en hij ging weer met een hand door zijn haren, en hij waakte over hem terwijl hij er tegen op zag om terug te gaan meer dan ooit te voren

sorry ben doodmoe en ga slapen want ik heb nu niet meer genoeg inspiratie door de moeheid
trusten xx

Sion werd na een poosje weer wakker en voelde zich iets beter. Hij had in ieder geval meer energie doordat hij een tijdje had liggen dutten. Hij opende zijn ogen langzaam en had verwacht dat hij weer in het bed bij de Varden zou liggen nadat ze hem uit de bossen gevist hadden, maar in plaats daarvan voelde hij iets warms tegen zich aan wat ook beweegde. Hij hoorde hartkloppingen. Luide sterke hartkloppingen, die hem deden opkijken naar de persoon tegen wie hij aan lag. Toen hij zag dat het Try was, glimlachte hij even sufjes. Hij was dus echt gebleven...

try keek zijn broertje aan en glimlachte naar hem en ging met een hand door zijn haren, lekker geslapen vraagt hij aan hem terwijl hij hem los liet en wat rechter gaan zitten en hij keek hem aan, luister, ik moet nu terug gaan ik ben al lang weg je hebt 3 uur geslapen, neem mijn paard en ga terug naar de varden, probeer voorzichtig te zijn de ra´zac en andere van galbatoberix gaan meer jacht op je maken dan ooit, dus doe alsjeblieft voorzichtig, zegt hij tegen hem en hij kwam overeind

Sion knikte lichtjes en ging rechtop zitten, lichtjes gapend. 'Ik voel me iets beter...' zei hij zachtjes en keek zijn broer aan toen hij zei dat hij terug moest. Hij sloeg zijn ogen wat droevig neer en knikte met tegenzin. Hij kwam langzaam overeind en keek Try weer aan. 'Ik weet het...' Daarna liep hij naar Try's paard toe en aaide die even over zijn neus, waarna hij opstapte en even naar Try keek. 'Jij moet ook voorzichtig doen. Ik denk niet dat de Varden je nog laten gaan.'

try keek zijn broertje aan en glimlachte, geloof me die heb ik liefer dan wat er bij galbatoberix allenmaal zit zegt hij tegen hem gerust stellend en hij knipoogde naar hem voordat hij terug begon te lopen

Sion keek Try bezorgd na maar keerde toen om en spoorde het paard aan om terug naar de Varden te rijden.